Taiping, 25 januari 2010
Verleren
De zon is nog niet op en het is al druk in het park.
Uit allerlei cassetterecorders klinkt de arhu, de chinese viool.
Verschillende groepjes Chinezen beoefenen Tai Chi.
De bewegingen zien er bekend uit.
In gedachten hoor ik m'n Chinese leraar instructies geven in zijn typische Nederlands:
Zit op achterkant,
voet draai,
push!
Hier in de Lake Gardens van Taiping klinkt geen stem van een leraar.
Wie mee wil doen doet mee.
Leren en doen is hier hetzelfde.
Mijn geheugen kraakt.
Aj, wat zijn die Tai Chi lessen uit Nederland ver weg gezakt!
Een paar dagen kijk ik naar de oefeningen.
De flarden uit mijn geheugen rijgen zich een beetje aaneen tot vloeiende bewegingen.
Meedoen is lastiger.
Zolang ik een lerares kan zien gaat het redelijk.
Echter bij de eerste de beste draai ben ik verloren.
M'n geheugen is niet sterk genoeg om de oefeningen zelfstandig te doen.
De oude woorden van m'n Tai Chi leraar in Nederland galmen door mijn hoofd:
| Oefen een dag niet.
| Oefen een week niet.
| Oefen een maand niet.
|
| Alleen jij zelf ziet het.
| Je leraar ziet het ook.
| De hele wereld ziet het.
|
Oei.
Het hele universum moet nu zien dat ik
jaren
niet heb geoefend.
Na afloop van mijn eerste oefening
zegt mijn buurman:
Het duurt erg lang om Tai Chi te leren
Het is bemoedigend bedoeld,
richting mij als beginner.
Ik hou mijn mond maar over hoeveel jaar het duurt om Tai Chi te
verleren.
Tot
de volgende noot,
Henk Jan Nootenboom
· zoek