Vast

Maandag, 28 juli 2003
HJ, kom je een dakgoot verven?

Ja best. Onlangs heeft een professionele schildersploeg (kosterschilderweken.nl/...) SUMit HQ opnieuw in de verf gezet. De schilders kwamen aan met een pot verf, kwast en radio. Al het houtwerk werd geschuurd, in de grondverf gezet en gelakt. Het leek me relaxed werk. In een paar uurtjes hadden de mannen het hele karwei geklaard.

Één dakgootje mag dus geen enkel probleem zijn. Dit schildersklusje lijkt me goed te doen, zelfs voor iemand als ik die eigenlijk meer verstand van automatiseren heeft.

De geleende ladder is iets te kort. Grote stukken van de dakgoot liggen buiten mijn bereik. Ik doe een poging met een roller aan een telescoop stok, maar dat werkt niet echt goed.

Vanaf het balkon dan? Ja, stukken beter. Alleen de voorkant van de dakgoot is lastig omdat ik die niet zelf kan zien. De eigenaresse staat buiten op de stoep te coachen: iets naar links, een stukje omhoog, ja, ja, ja, daar!

Ik loop naar beneden om het resultaat te bewonderen. Het is allemachtig prachtig geworden.

Terug naar boven voor het tweede gedeelte van de dakgoot, dit keer vanuit een raam. zwarte voetstappen Tot mijn grote schrik staan mijn eigen zwarte voetstappen op het witte tapijt. Hoe dichter bij het balkon hoe zwarter. Aj, het buitenbalkon was kennelijk vuiler dan ik dacht. M'n hele weg van balkon tot buiten staat in het witte tapijt geschreven. De eigenaresse kan er gelukkig om lachen.

In de tweede kamer ligt geen tapijt maar parket. Het ziet er prachtig uit, net gelegd.

Bij gebrek aan een balkon zet ik de pot verf maar binnen neer. Dat is niet verstandig. Binnen de kortste keren zitten de eerste spetters verf op het nieuwe parket. Ik durf het niet aan om een nieuw voetstappenspoor achter te laten en roep dus maar om hulp. Die komt, in de vorm van een spons, een emmer water en een fles terpentine. De verse verfspetters laten zich gelukkig makkelijk verwijderen. Wat oude kranten moeten verder gemors binnen de perken houden.

De dakgoot vordert redelijk, met weer wat coaching van beneden voor de moeilijke voorkant. Ik ben tevreden.

De bus verf is bijna leeg. Ik hou de bus schuin en stoot hem tot mijn grote schrik om. Met de kwast schep ik zoveel mogelijk verf van het parket en smeer het op de dakgoot. Ik weet wat je aan het doen bent! klinkt het van beneden. Nee, dat weet je niet en geloof me, dat is beter zo! gil ik terug.

De meeste verf gaat van het parket af richting dakgoot. De laatste vlekken verwijder ik met de spons, terpentine en stukken krant. Geen grotere vriend op dit moment dan de fles terpentine.

Het is een grote bende. M'n voeten zijn nu niet meer zwart van het vuil, maar wit van de verf. Ik hou ze angstvallig op de laatste restjes krant en schilder de dakgoot af voor zover ik reiken kan. Een handiger buurman zal later de overige gedeeltes afmaken. M'n verfklus is af.

Maar wat nu? De badkamer is onbereikbaar ver weg. Het is geen optie om richting badkamer te lopen met m'n verfvoeten over het parket en tapijt. De emmer water is verworden tot dunne verf. De spons maakt niet meer schoon. Van de kranten zijn slechts flarden over, die ook onder de verf zitten. Ik kan kortom geen kant meer op. Ik zit vast, als in een spotprent.

De eigenaresse komt me te hulp met een verse emmer water. Ze kan gelukkig lachen om m'n gemors. Gezamelijk vieren we de geklaarde klus met een gesneden biefstuk in vogelnestje en wat Tau Si Kai van de uitstekende Taiwannees Red Pepper Jasmin op de hoek van de Amsterdamseweg en de Keizer Karelweg in Amstelveen.

Zal ze me nog een keer vragen om te komen schilderen? Vast niet!

Tot de volgende noot,
Henk Jan Nootenboom