Port Lincoln, 18 februari 2008

Grijs

De zon zakt. De rode zonnestralen weerspiegelen nog even in de Spencer Gulf. Dan kruipt de zon weg achter het Eyre peninsula.

Ik ben zojuist van het schiereiland af gelopen, de brug over bij Port Augusta. Port Augusta is daarmee wat bijzonder. De stad ligt half op het vasteland, half aan het begin van een schiereiland.

Iets naar het westen begint de Stuart Highway, die dwars door Australië loopt. Langs die snelweg ben ik vandaag naar The Australian Arid Lands Botanic Garden gelopen. In een rondleiding van alles gehoord over hoe allerlei planten heel vernuftig in een droge omgeving overleven. Het was de warme wandeling meer dan waard.

verkeersbord: naar Perth of Darwin Net voor de Stuart Highway staat een prachtig verkeersbord. Dat bord geeft een simpele keuze: Je kunt 2 kanten op:

  1. naar Perth
  2. of naar Darwin.
Er staan geen afstanden bij. Dat hoeft ook niet. Het is allebei ver weg, een paar dagen rijden. Kilometers tellen hier niet meer. Wie dit continent doorkruist kent slechts 2 soorten afstandsmetingen: uren en dagen.

Ga achteruit, volg de snelweg achter me en je bent over een paar uur in Adelaide. Wat een mooie drie sprong:

Port Augusta voelt aan als het centrum van Australië.

Het is wat wonderlijk om hier terug in Port Augusta te zijn. Een jaar geleden leek het erg klein, maar na een kort verblijf in Cowell is Port Augusta opeens een wereldstad. Er is hier zelfs bereik voor m'n GSM telefoon!

De zon gaat onder en ik kijk naar het water.

Bij zonsondergang is de wereld aan het grey-scalen. zonsondergang, schepen in Port Augusta De Flinders Ranges verliezen nu ook hun blauw, nemen een grijstint aan en verdwijnen dan als eerste in de duisternis.

De boten links in de haven zijn nog net zichtbaar, maar zijn nu zwart. Die boten verliezen hun details, het zijn zwarte vlekken op het water. Rechts, naar het noorden is het al donker. De roadtrains worden een serie lampjes die de brug overkruipen. Ook het gras is grijs geworden.

De maan lijkt feller te gaan schijnen en krijgt steun van de eerste sterren. Even later wordt de melkweg al zichtbaar. Dat blijft een prachtig gezicht voor mijn Europese ogen die zo'n heldere hemel niet gewend zijn.

De zon is nu niet meer zichtbaar. De hemel is nog wel rood verlicht, maar het rood verdwijnt. Zelfs een zonsondergang wordt grijs, als je maar lang genoeg wacht.

O, wat verheug ik me op een komende tour. Dat is pas over een paar weken, maar de voorpret is er niet minder om. Een aantal nachten in een swag met uitzicht op de melkweg. Dat is zelfs het grijs voorbij, slapen in puur zwart-wit. Het heeft iets van een elegante eenvoud. Grijs is me eigenlijk nog te ingewikkeld. 16.777.216 kleuren is een belachelijke overdaad.

Tot de volgende noot,
Henk Jan Nootenboom