Stap

Een lange mars begint met een eerste stap.

De eerste stappen richting Ceduna beginnen net buiten Adelaide.

Net voorbij Castambul gaat het steil omhoog, heel steil.

Met mijn 140 kg is de zwaartekracht niet een van mijn beste vrienden.

Tel daar bij op:

• het gewicht van de flevobike Green Machine
• bagage
• swag
• zo'n 6 liter water

en je komt op zo'n 190 kg.

190kg steil bergop op een dirtroad met los zand. Dat lukt niet.

Ik moet al heel snel afstappen en duwen, stap voor stap.

Birdwood is onbereikbaar ver weg.

Lobethal ook.

Het duwen gaat moeizamer en moeizamer.

De müsli repen, meegebracht als noodlunch, zijn al lang op.

Een diner had ik me in Birdwoord voorgesteld.

De zon is al aan het zakken en het gevecht tegen de zwaartekracht is nog bezig.

Ik ben nog niet eens halverwege Lobethal en het laatste beetje energie zakt uit mijn benen weg.

Aj, die eerste paar stappen zijn zwaarder dan gedacht.

Zo tegen zevenen geloof ik het wel.

Genoeg eerste stappen gedaan. Ik rol de swag uit!

De zon zakt en het wordt rap koud in de hoge heuvels.

Wat rillend doezel ik de nacht door. Echt slapen lukt niet.

Oeps. De eerste stap is zwaarder dan gedacht.

Ceduna is nog ver. Lobethal ook.

De zon komt op en het wordt warmer.

Echt geslapen heb ik niet. De nacht is rillend voorbij gegaan. Brr. dit stuk Australië is kouder dan gedacht.

Wat stijfjes sta ik op en rol de swag weer op.

Het gevecht tegen de zwaartekracht begint opnieuw.

Van fietsen is nog steeds geen sprake. Het is een stukje lopen, duwend tegen de fiets, voor zover de energie rijkt.

Dan even wachten tot de hartslag weer normaal is. En dan opnieuw een stukje duwen.

Er lijkt geen einde te komen aan de toppen.

Ergens moet toch het hoogste punt zijn. Maar wat een top lijkt, blijkt keer op keer slechts een tussentop.

Het duurt nog uren voor de weg eindelijk naar beneden gaat. Ik ben blij dat ik gisteravond de swag heb uitgerold.

Eenmaal bergafwaarts gaat het lekker snel. Gevaarlijk snel zelfs, op het losse grind.

Maar de Flevobike ligt goed op de weg. De voorvering krijgt heel wat te verduren.

Na een paar uur houdt het bos op en verschijnen wijngaarden.

Lobethal volgt.

Het locale hotel blijkt slechts een bar zonder bedden of ontbijt.

Maar ertegenover zit een motorrijderscafé met een uitstekend ontbijt. Dat smaakt goed, compenseert de gemiste lunch en diner van gisteren. Ik voel mijn energie niveaus weer een beetje bijkomen.

Zo'n etensloze dag is niet voor herhaling vatbaar. Dus sla ik brood, kaas, noten en water in.

Net buiten Lobethal wordt het me te warm.

De zon geeft erg veel energie af en mijn energie gaat richting maag. Ik ga gestrekt en laat het zware ontbijt wat verteren.

Een paar kilometers verder zien wat bomen er te uitnodigend uit. Een tweede meditatief moment volgt, om met heer Scager te spreken.

Als het warmste punt van de dag voorbij is, gaat het lekker bergafwaarts richting Birdwood. Fietsen lijkt zo meer op motorrijden.

Soms gaat het me zelfs wat al te lekker, moet ik bijremmen om goed op de weg te blijven.

In Birdwood rap onderdak gevonden, het Ace motorclubhuis, een B&B met een bunkhouse. Dat blijkt een soort dorm te zijn, met stapelbedden.

Het hotel iets verderop serveert een goede roerbakken mee goreng.

De zon zakt en ik ga mee onderuit. Morgen weer een dag.