Verlopen |
Blackheath, donderdag 20 januari 2005 |
M'n oude slippers uit Maleisië
liggen in een prullebak in Paramatta.
De nieuwe Australische hebben al de vorm van mijn voeten aangenomen.
Woestijn
Uren voor de landing op Sydney Airport lijkt heel Australië nog een woestijn.
Uur na uur is er niets dan woestijn te zien, met sporadische dorre struiken.
Vanuit het vliegtuigraampje zijn wel rivierbeddingen te zien, kronkeleende paden die allemaal droog staan.
Langzaam aan komen er wat meer wegen in zicht, heldere, rechte, kunstmatige lijnen, dirt-roads door het zand.
Het rode landschap wordt langzaam wat groener.
De bewoonbare rand van het land komt eraan.
De Blue Mountains komen langs.
De eerste voorsteden van Sydney flitsen voorbij en daarna het centrum.
Het toestel maakt een U-bocht over de oceaan en gaat landen.
De bewoonbare rand van dit land is klein.
Zon
Het is een feestje om Rob & Annet weer te zien.
Rob is een oud
CARGOAL
collega, die nu in Sydney voor Amadeus werkt, een wereldwijd systeem van luchtvaartmaatschappijen.
Drie computercentra, verspreid over de wereld hebben samen een 24 uurs bezetting.
Het lijkt de
SUMit Rooster Helpdesk wel.
Het is zomer in Sydney.
De zon schijnt.
De duistere winter in Nederland lijkt niet te bestaan.
Hier is zelfs eens beetje te zomer.
Sydney is te droog.
Er is een water tekort.
Er valt wel wat regen, maar niet ver genoeg landinwaards om in de stuwmeren uit te komen.
Voor mij als bezoeker maakt het niet veel uit.
Ik heb geen tuin om te sproeien, geen auto om te wassen.
De zon schijnt wat al te goed.
Na 2 weken tropenzon dacht ik wel zonbestendig te zijn.
Niet dus, op het terras van een Ierse pub duurt het maar 2 pints of Guinness om een beetje te verbranden.
De standaard zonnecream heeft hier beschermingsfactor 30. Slapper spul is er gewoon niet, daar zou me maar huidkanker van krijgen.
Sydney
M'n tradionele Doner Kebab op de Circular Quay smaakt als vanouds.
Een bezoek aan Sydney zou anders niet compleet zijn.
Vanaf de bankjes aan de westkant is het Opera House mooit te zien.
Het uitzicht is wel flink veranderd, niet meer zo mooi als in mijn herinnering.
Het beeld in mijn geheugen is
verlopen.
De flatgebouwen voor de Botanical Garden kan ik me niet herinnneren.
Ze staan er ook nog niet zo lang.
De Sydney Harbour Bridge staat er nog wel onveranderd bij.
De ferry naar Paramatta gaat linksaf, onder de brug door, de brede Paramatta River op.
Links en rechts staan dure villa's onbetaalbaar mooi te wezen.
Stroomopwaarts versmalt de rivier snel.
Dat is op zich wonderlijk in een stad met een waterschaarste.
Waar komt dat water toch vandaaan om hem in het centrum zo breed te maken?
Paramatta
De pronkerige villa's verdwijnen stroomopwaarts en maken plaats voor wat sfeervoller huizen.
In Paramatta is de rivier al zo smal dat het nog maar een kleine kanaaltje is, met een loopbruggetje erover.
Paramatta is sfeervol, een wonderlijke mix van Sydney en veel Aziatische invloeden.
Er zijn hier veel Chinezen en Indiërs neergestreken.
Het is alsof Azië met me mee gekomen is.
De Chinees die m'n nieuwe slippers afrekent is vast hier geboren, spreekt Australisch Engels.
Treinschema
Great Southern Railways
heeft een open ticket voor me gemaakt voor onbeperkt reizen.
Erg plezierig, geen planning, wel een maximum aan flexibiliteit.
Hun timetable is me wat te ingewikkeld.
Maar met een iets betere layout kan ik er zelf prima wijs uit voor elk
vertrek
en
aankomst van Sydney naar Alice Springs en terug:
| Plaats |
ma |
di |
wo |
do |
vr |
za |
zo |
| Sydney |
|
|
14:55 |
|
|
14:55 |
|
| |
| Broken Hill |
|
|
|
6:45 |
|
|
6:45 |
| |
|
|
8:20 |
|
|
8:20 |
| |
| Adelaide |
|
|
|
15:15 |
|
|
15:15 |
| |
|
|
|
17:15 |
|
17:15 |
| |
| Alice Springs |
11:55 |
|
|
|
|
11:55 |
|
| |
|
|
12:45 |
|
14:00 |
|
| |
| Adelaide |
|
|
|
|
9:00 |
|
9:10 |
| |
10:00 |
|
|
10:00 |
|
|
| |
| Broken Hill |
|
14:30 |
|
|
16:30 |
|
|
| |
18:30 |
|
|
18:30 |
|
|
| |
| Sydney |
|
|
10:15 |
|
|
10:15 |
|
| |
Ma |
Di |
Wo |
Do |
Vr |
Za |
Zo |
Een blik op de kaart doet me weer beseffen welke enorme afstanden die trein af legt.
Het
eerste stukje
naar Broken Hill is al zo'n 1.200 kilometer.
Dat is ver lopen, even ver als van Nederland naar Zuid-Frankrijk.
M'n beeld van het bekende Sydney mag dan verlopen zijn, de reis naar nieuwe herinneringen van het verre lopen is begonnen.
Tot
de volgende noot,
Henk Jan Nootenboom
