| SUMit Roostersoftware > Noot > Januari 2005 > Droog | English · Zoek... |
Droog |
Broken Hill, vrijdag 29 januari 2005 |
| Droge Groeten uit Down Under |
|
In een fish & chips shop daarom maar op zitten drogen. De meest fantastische regenjassen kwamen aan het raam voorbij. Het zijn van die donkerbruine jassen, gemaakt van een geolied canvas, met een soort cape om de schouders. De drager lijkt immuun voor de regen. Het kan hozen, plenzen, stortregenen, deze regenjas lacht erom.
Die regenjassen zijn typisch Australisch.
Bijna het hele land is zo droog als een kurk, dus als het regent blijven de Ozzies ook maar liever droog tot op het bot.
Heel droog noemen de Aussies zo'n regenjas dan ook
drizabone
.
Kijk, dat is humor om te lachen.
In Leura de winkels afgeschuimd, maar geen regenjas te vinden.
In Sydney worden Rob en Annet meteen enthousiast van m'n regenjassenverhaal.
Rob haalt prompt z'n eigen
drizabone
voor de dag.
Niet dat hij dat ding in Sydney veel hoeft te dragen, maar het blijft leuk, zo'n droge regenjas van tentzeil.
Woensdag de 26e was het Australia Day.
Heel Sydney leek zich te verzamelen in de diverse parken.
Vlakbij het Queen Victoria building is een grote winkel met alleen maar typisch Australische kleding.
Ze hebben
drizabones
genoeg, in diverse kleuren zelfs.
Hoera!
Reizen met de interstate gaat traag.
Wie haast heeft moet maar een ander vervoermiddel kiezen.
Het ding boemelt het hele traject en is daar nog trots op ook.
Built for comfort, not for speed
,
hmm, waar heb ik dat meer gehoord?
Het is waar. Reizen per trein is comfortabel. Genoeg ruimte, rookvrije lucht, een stoel die ver achterover kan, een prettig uitzicht dat langzaam verandert, een ruime douche met heerlijk warm water, handdoeken, een lounge, een klein restaurant, het is een soort hotel op wielen. Ik geniet van het diner, pak een handdoek en neem een douche om het Australia Day zweet weg te spoelen. In schone kleren zoek ik m'n stoel terug op, op naar Broken Hill.
Kort na Sydney komen
de Blue Mountains
voorbij.
Het uitzicht wordt vertrouwd, van groen dichtbij tot blauw aan de horizon.
De drukke bebouwing van de bevolking verdwijnt, de bewolking komt terug.
Alle bekende stations van de afgelopen weken komen traag voorbij: Leura, Katoomba, Blackheath, Mount Victoria
(bezoek het museum naast het station!)
en Lithgow.
Daar stopt de hele trein.
Een dronkenlap wordt door de politie uit de
Smokers
gehaald.
De hele trein kijkt goedkeurend toe.
Hij was al dronken voor hij instapte
klinkt het van diverse kanten.
Kort na Lithgow houden de Blue Mountains op. Grote vlakten verschijnen, met wat grazende koeien erop. Her en der zitten groepjes kangoeroes. Het lijkt wel of ze zitten te vergaderen.
De vlaktes worden droger en droger. Het gras wordt geler. Op de vlakten grazen nu schapen, af en toe een paard. M'n mobieltje heeft alleen nog ontvangst als de trein langs de schaarse dorpjes komt.
De avond valt, nog voordat de trein de woestijn bereikt. Buiten is het donker. M'n stoel gaat achteruit als de film begint. Tralala, en dit is nog maar het eerste stukje van de grote reis.
Het restaurant aan boord biedt eieren met toast als ontbijt. Met een zwarte koffie wordt ik wakker en staar verbaasd naar het woestijn landschap. Wat een dorre boel, op duizend kilometer van de natte Blue Mountains.
Broken Hill is een wonderlijke plaats om in aan te komen. Het is een flinke stad midden in de woestijn. De lucht is droog, kurkdroog. Broken Hill is wonderlijk groen. Water lijkt hier een statussymbool. Hoe imposanter een gebouw, hoe groener het gras eromheen, kunstmatig besproeid.
Broken Hill ligt midden in de woestijn omdat er hier allerlei ertsen in de grond zitten. Het is een mijnbouwstad, met een aparte, wat stoere sfeer. Het lijkt vooral een mannenstad, vol met garages met 4WD's, gereedschapswinkels, out-door spullen, pubs en clubs. Werken en drinken lijkt het stramien.
De mijnen zijn bijna uitgeput. Over een jaar of 2 is het afgelopen met de natuurlijke rijkdommen. De economie van de stad is daarom aan het omschakelen, naar meer toerisme. Stoere mijnbouw en softe service industrie, het is een bijzondere combinatie. Overal in de stad zijn musea, alsof de mijnbouw al helemaal in het verleden ligt. Daarnaast zijn er talloze kunstenaars die hun werk exposeren. Het licht is hier zeker bijzonder, de bijzondere omgeving een goede bon van inspiratie.
Broken Hill is eigenlijk te groot om te voet te verkennen. Het centrum is klein, maar er ligt een flinke stad omheen. Vanaf de JP Keenan Lookout is de hele stad goed te zien, inclusief de rare kunstmatige berg in het midden.
Pro Hart's expositie is zeer de moeite waard. Pro Hart was mij volslagen onbekend, maar z'n kunstwerken zijn creatief, apart, hebben identiteit en zijn goed uitgevoerd, klasse. Er hangt ook veel ander werk, bij de ingang tot mijn verbazing al meteen een portret van Rembrandt en iets verderop een echte Picasso.
Broken Hill is wonderlijke combinatie van stoerheid en cultuur.
Laat binnenkort in Nederland de maartse regen maar komen.
Mocht u, tijdens een bui, genieten van
een cursus roosters ontwerpen
en u vraagt zich af hoe
uw instructeur
toch zo droog als een bot kon binnenstappen:
Het antwoord is de
drizabone
en een overvloed aan zonneschijn van binnen.