Pootjebaden

Voor een INFP als ik is een een hut aan boord van de Ghan de perfecte plek. Zo'n hut is wonderlijk klein maar compleet, met twee stoelen, een tafel, twee bedden met leeslampjes, twee kastjes, een bagagerek, spiegel, wastafel, radio, vuilnisbak en stroom genoeg voor de laptop.

Dat klinkt alsof het een enorme ruimte moet zijn, maar het is wonderlijk klein. Twee passagiers zouden er knietje aan knietje tegenover elkaar zitten. De hut is het breedst bij de wasbak, die muur kan ik met een platte hand aanraken vanuit m'n stoel aan het raam.

Meestal is het rustig in de Ghan. Dan heb ik zo'n hut voor mezelf alleen. De ruimte is dan wonderlijk groot, een rustig kantoortje op wielen, de perfecte plek om rustig een boek te lezen of om in alle rust iets moeilijks te programmeren. Er is geen internet, er komen geen emails binnen, de mobiele telefoon is ver buiten bereik van de zenders.

Stroompje

Er is iets aan het Northern Territory dat me trekt. Bij de grens tussen South Australia en de Territory is er niets dat verandert. De woestijn blijft de woestijn. De grens is slechts een rechte lijn op een kaart.

Toch voelt het anders. Dit is de Territory mate! Dit is het dunbevolkte stuk land waar het altijd te heet, te nat of te droog is. Het is een enorm stuk land wat geen blanke wilde hebben. Vroeger was het onder bestuur van South Australia, maar sinds de lijn getrokken is, bestaat het territory als een stuk Australië dat geen staat wil zijn. Hier komen alleen eigewijze mensen, lone rangers, zonderlingen. Het INFP gehalte moet hier hoger zijn dan in de rest van de wereld. Het is niet zomaar een territory, het is HJ territory, perfect voor rust zoekers als ik.

In het centrum van Australië is het droog, erg droog. De Fink River is de oudste rivier te wereld. Nog nooit heeft deze rivier z'n loop veranderd. Dat is ook moeilijk voor een rivier die meestal droog staat, in een landschap dat al duizenden jaren onveranderd is. Dankzij de vele recente buien staat er nu zowaar water in de Fink River. De omroeper meldt het als een grote bijzonderheid, de vorige keer was 3 jaar geleden.

Bij de tussenstop in Alice Springs loop ik snel naar de Todd rivier die dwars door de stad loopt. Ook die rivier staat meestal droog. Wie een paar keer water in die rivier heeft zien stromen, mag zichzelf pas echt een local noemen. En ja, ik kan m'n geluk niet op. Er stroomt water door de rivier, een klein stroompje maar, een paar meter breed en enkele centimeters diep. Maar tralala... ik zie water in de rivier, voel het water tussen m'n tenen stromen! Pootjebaden in Alice Springs, wat een bijzondere ervaring. Ik kan m'n geluk niet op.

Rijtuig

Ten noorden van Alice Springs wordt het erg rustig in de Ghan. De steward bij de slaapcoupe begroet me hartelijk als ik terugkom van m'n wandeltocht. Sta je op mij te wachten, vraag ik voor de grap. Het antwoord is verrassend: Yes, mate, je bent nu de enige passagier in de slaapcoupe. Dus maak niet te veel lawaai grapt hij er nog achteraan.

De steward vervolgt: In het zitgedeelte zitten nog slechts zo'n 20 passagiers dus vanavond is het restaurant beperkt open. Straks kom ik langs om je bestelling op te nemen, want voor zo'n kleine groep is het niet de moeite om een compleet buffet in te richten.

Een paar uur later smaakt de geroosterde kip me goed. Na het diner strijk ik neer in het lounge rijtuig. Dat zit normaal vol met kakelende toeristen, maar is nu praktisch verlaten. Het past bij de rust van het Northern Territory. M'n vakantie is nu echt begonnen.

Vanuit het linkerraam zie ik de zon ondergaan. Het boek gaat dicht. Ik ga vroeg naar bed.

Na het ontbijt, zal ik uitstappen in Katherine. Hoe hoog zal het water in de Katherine River staan?

Tot de volgende noot,
Henk Jan Nootenboom