Spoor

• In een rechte lijn, een stukje afsnijdend door de kromme aarde, het kortst.
• Hemelsbreed zo'n 400 kilometer, volgens m'n eigen ruwe schatting.
• Het spoor volgend misschien wel het dubbele.
• Rekening houdend met alle kleine treinslingeringen zeker een veelvoud.

Het klinkt in ieder geval als een overbrugbare afstand. De hele cross-country treinreis duurt een uur of tien, bijna net zo lang als de intercontinentale vlucht vanuit Nederland.

ktmb.com/intercity.htm
Kluang	10:25
Paloh	10:46
Labis	10:12
Segamat	11:35
Gemas	12:04
Tampin	12:52
Seremban	13:26
Kajang	11:18
Kuala Lumpur	15:00
Sungai Buloh	15:23
Tanjung Malim	16:34
Tapah Road	17:43
Kampar	17:59
Batu Gajah	18:26
Ipoh	18:46
Sungai Siput	19:22
Kuala Kangsar	19:43
Taiping	20:24

Het treinschema straalt vooral rust uit, geen gestress. Ook de exprestrein doet het in Maleisië rustig aan. Toch vertrekken de treinen redelijk op tijd, een uurtje te laat is een uitzondering.

Zo'n dag in de trein is een wonderlijke ervaring. Een trein is een collectief van mensen, die voortboemelen in een langgerekt koekblik op wielen, allemaal in hetzelfde spoor.

Het is druk in de trein. Vandaag is de laatste dag van de schoolvakantie. Veel Maleisiërs gaan morgen terug naar school of werk. In een trein in tegenovergestelde richting moet het hetzelfde zijn. Wonderlijk hoeveel mensen altijd op weg zijn, in tegenovergestelde richtingen. Waarom toch? Per saldo moet het mogelijk zijn om die stromen te optimaliseren, tegen elkaar weg te strepen.

Het publiek wisselt. M'n medepassagiers maken langzamerhand allemaal plaats voor nieuwe. In Kuala Lumpur stroomt de trein massaal leeg.

Voor mij zit de reis er dan pas half op. Taiping ligt nog een stuk verder naar het noorden. Nieuwe passagiers komen hier aan boord, de trein wordt schoongemaakt en ook de bemanning wisselt. Het is alsof er een nieuwe treinreis begint. De trein en ikzelf lijken de enige constanten.

De dag boemelt voorbij. Bij Ipoh is de avond al gevallen. Dat bevalt me niet zo. Liever kom ik 's-middags aan, als ik nog alle tijd heb om rond te kijken. Het staat me tegen om straks door een donker Taiping te strompelen. Dus de weg van de minste weerstand gekozen en, lekker veilig, als een echte toerist:

Die Lonely Planet (lonelyplanet.com/.../malaysia) boeken zijn bedoeld voor de individuele, avontuurlijke reiziger. Ze resulteren echter in massale stromen van risico mijdende hordes.

Inmiddels zit ik al bijna een week in Taiping. De toeristenstroom gaat aan mij voorbij. Ik ben een uitzondering door lang op één plek te blijven. Het hotel en ikzelf lijken de enige constanten. Toch maak ik een virtuele reis, omdat m'n omgeving continu verandert. Afstand is relatief.

De toeristenstroom doet me denken aan lemmingen. Al is de stroom vermomd, in kleine groepen van twee, ze rennen massaal van de attractie naar de andere, klakkeloos hetzelfde platgetrapte spoor volgend, zoals voor geschreven in het boek. Hun toeristenbestaan eindigt pas wanneer ze stoppen met rennen, aan het eind van hun reis, als ze boven de kustlijn het land verlaten.

Tot de volgende week!
Henk Jan Nootenboom