![]() | SUMit Roostersoftware > noot > april 2009 > golf | ![]() |
Af en toe komt er een auto me tegemoet.
Elke tegemoetkomende auto is een zeldzame gebeurtenis die even gevierd moet worden.
Automobilisten in de Australische outback groeten elkaar met de outback wave.
Die wave lijkt simpel maar is een delicaat ritueel.
Enthousiasme is goed, maar het moet wel relaxed blijven.
Don't get exited
is een Australische levenshouding.
Kijk naar gehuurde campervans.
Alle inzittenden zwaaien met volle armen.
Dat is fout, heel erg fout, totaal niet relaxed.
Zij zijn thuis op de weg, hebben jaren aan groetervaring. Dat is duidelijk te zien.
Hun groet is minimaal.
Zij groeten met slechts één tot anderhalve vinger.
Die golven precies op het juiste moment net genoeg omhoog.
Een ligfietser als ik heeft het wat makkelijker met roadtrains.
De koningen van de weg vertragen wat als ze me zien aankomen.
Ze geven me zelfs wat extra ruimte zodat ze me niet van de weg blazen.
Hun groet blijft uiteraard relaxed, minimaal, één vinger. Ondertussen waaieren duizenden kilos aan machinerie wat opzij voor me.
Het is bijna de grootst mogelijke groet die je krijgen kunt, een respectvol eerbetoon.
Treinmachinisten zijn wat achter stoffig glas verstopt.
Een relaxte minimale groet is goed, maar een onzichtbare groet mist doel.
Dat is zwaar geschut. Zo'n treinhoorn heeft het volume van een sirene. Het is een halve waarschuwing, een halve groet.
Leuk: teruggroeten met een dubbele toet van mijn
Zweedse fietstoeter.
Pwap, pwap!
Het raampje van de machinstencabine gaat open voor... ... een grote duim omhoog!
Als de trein voorbij gaat zie ik een gigantische grijns bij de machinist.