Zes

In een groep van drie zijn de communicatielijnen nog uiterst overzichtelijk. Slechts twee voor iedere deelnemer, met een totaal van drie. Toegegeven, een groep van twee is nog beter. In een tweehoek is maar één communicatielijn. Slechts de éénling overtreft de groep, met géén communicatie.

Een groep van drie neemt makkelijk beslissingen. Het is meestal vrij eenvoudig om een meerderheid voor een standpunt te vinden. Individuele kwaliteiten gaan niet verloren in een groepsproces.

Een groep van vier is al iets lastiger. Het aantal communicatielijnen verdubbelt van drie tot zes. Beslissingen nemen is moeilijker want de stemmen kunnen nogal eens staken.

Vijf is voor mij het absolute maximum. Het totaal van 10 communicatielijnen is nog enigszins te overzien. Met een oneven aantal is al gauw een meerderheid van stemmen gevonden. Elk individu vindt wel een paar groepsgenoten waarmee het prettig werken is. Toch is een groep van vijf nog klein genoeg voor een sterke onderlinge cohesie.

U voelt hem al aankomen. Een groep van zes verzuipt in de onderlinge communicatie en komt niet meer aan werken toe. De kwaliteit daalt met de productiviteit mee. De mening van een individu dreigt al rap verloren te gaan in het groepsproces.

Als noodoplossing neemt één van de teamleden dan de leiding en brengt het aantal communicatie lijnen terug tot 5, heel overzichtelijk.

Maar:
• De directe, onderlinge communicatielijnen gaan verloren.
• De individuele verantwoordelijkheid en betrokkenheid vermindert.
• De vijf krijgen last van een collectieve onverschilligheid.

Deze éénling komt tot de slotsom: Zes is te veel.

Tot de volgende week!
Henk Jan Nootenboom