Poets

Z'n grijns begrijp ik wel. Terrace on top of the highway betekent de fameuze Haagse snackbar de Vrijheid (www.goudengids.nl/...), bovenop de Utrechtse Baan op loopafstand van dit kantoor. Bij het vorige bezoek kreeg hij een ware cultuurschok. Hij heeft toen geleerd wat Hollandse frikadellen en kroketten zijn. En nee, sorry Sebastien, die zijn niet van 100% puur rundvlees. Voor een luxe steak zul je toch echt elders moeten gaan.

Uiteindelijk heeft hij toen een sateh, een broodje zalm en een blikje cola besteld. Dat klinkt nog vrij onschuldig, maar voor een Fransoos is het wel even een cultuurschok als die sateh uit de frituur komt. Zelfs het broodje zalm was een klein drama voor hem. Geen Franse versiersels of elegantie. Nee, een kaal wit broodje, met een lap zalm erin en dat is het. Hij kon nog net de knoflooksaus tegenhouden.

En daarom heeft hij nu dikke pret. Wat zal hij z'n landgenoten eens een poets bakken. De groep loopt wat argwanend mee, langs de snelweg, richting de Vrijheid.

Ik hou het bij een patat pinda en een broodje kroket. Een teamgenoot bestelt uit zekerheid maar precies hetzelfde. Sebastien gaat de rest van de groep voor en bestelt routineus een sateh, een broodje zalm en een cola. Heel gedurfd, bestelt hij ook wat "French Fries".

De rest van de Fransen haalt z'n neus eens op, ruikt de lucht van gebakken vet en maakt massaal rechtsomkeert. Sebastien kijkt beteuterd. Als z'n voorpret voor niks! 't is een gemiste kans voor m'n landgenoten , zo concludeert hij. Er is wat durf voor nodig om de delicatessen uit een vreemde cultuur te leren kennen. Gewoon proberen, misschien is het achteraf wel het beste wat je ooit gegeten hebt

Z'n bestelling is klaar. Zelfverzekerd begint hij aan het broodje zalm. De cola smaakt ook goed. De friet bewaart hij nog even. Eerst de sateh. Hij maakt de papieren zak open kijkt verschrikt naar het geplette broodje met bruine smurrie. Waar is het stokje? Waar zijn de stukjes vlees?

Ik val bijna om van de lach. Ha, ha, Sebastien, Er is wat durf voor nodig om de delicatessen uit een vreemde cultuur te leren kennen. Sebastien kijkt me ongelovig aan. Dit kan ik niet menen. Dit moet een grap zijn. Zo'n broodje smurrie kan niet serieus als lunch bedoeld zijn. Nee, nee, deze poets laat hij zich niet bakken. Hij staat op en wil verontwaardigd de derrie gaan terugbrengen. Het kost me al m'n overredingskracht om hem tegen te houden: Gewoon proberen, misschien is het achteraf wel het beste wat je ooit gegeten hebt.

Hij zucht bij het horen van zijn eigen woorden. Eerst gaat z'n grap met de teamgenoten al niet door en nu dit nog. Maar, ere wie ere toekomt, hij laat zich niet kennen en hapt dapper in het broodje sateh. 't is geen wonder dat jullie Hollanders Indonesië zijn kwijtgeraakt. Ze hebben vast gezien hoe jullie hier hun eten mishandelen. Hm, het is nog niet eens echt slecht, zo zucht hij naar een paar happen. Er zitten zelfs stukjes vlees in verstopt. Maar ik zou het toch niet opnieuw bestellen.

Content begint hij aan zijn patat en krijgt opnieuw een schok. Waarin is dit gebakken? Verversen jullie Hollanders de olie wel eens? Een grapje is leuk, maar dit is geen humor meer. Ik doe werkelijk mijn best om jullie Nederlandse eetgewoonten te leren kennen, maar er zijn grenzen. Ik heb het serieus geprobeerd, maar dit is werkelijk oneetbaar. Hij flikkert het restant in de eerste de beste afvalbak.

Hi hi, Sebastien: De beste poets heb je jezelf gebakken.

Tot de volgende week!
Henk Jan Nootenboom