Spiegel

Volkskrant, 14 feb 2002

Het lukt mij maar niet om te wennen aan dit kudde gedrag. Elke werkdag sla ik het vol verbazing gade. Ik hou me zo veel mogelijk afzijdig, ben niet zo'n kuddedier. Op een afstandje wacht ik tot de kudde is opgelost.

Het lijkt alsof het niet opschiet. Het is nauwelijks merkbaar dat de massa kleiner wordt. Toch blijven de muizen geduldig wachten. Er gaat een constante stroom van mensen naar boven. Met elke tree neemt de roltrap als het ware hapjes van de massa. Iedereen ziet dat er telkens weer een groepje van twee naar boven gaat. Dat geeft hoop. De massa vloeit elke keer richting het ontstane gat. Het is alsof de roltrap met een rietje langzaam een bord soep leeg zuigt.

Wat me verbaast is dat dit allemaal zo rustig gaat. De massa dringt niet. Van duwen of ellebogenwerk is geen sprake. Iedereen wacht tot de roltrap alle voorgangers heeft weg gehapt.

De massa voor me is naar boven vertrokken. Ik laat me ook naar boven transporteren.

Boven staat zo'n zelfde massa, klaar om naar beneden te gaan. Dit lijkt een gespiegelde versie van het eerste tafereeltje, maar nee. Deze massa is een stuk ongeduldiger. Vreemd, want het zijn dezelfde soort grijze muizen als beneden. Door hun gedrang kan de roltrap slechts af en toe een fatsoenlijk hapje van de massa nemen. Juist door het gedrang ontstaat er een opstopping.

Die massa ziet hier geen voortgang. De voorste muizen verdwijnen naar beneden. Ergens voorin gaan ze uit beeld, zonder dat iemand het ziet. De massa staat dus te dringen door gebrek aan overzicht.

Bij deze een gratis ideetje voor de NS: Hang boven het begin van die roltrap een spiegel. De massa ziet dan weer de forensen twee aan twee vertrekken. Het dringen is verleden tijd en de verwerkingscapaciteit van de roltrap neemt toe.

Tot de volgende week!
Henk Jan Nootenboom