Toon

Maandag, 19 juni 2000
U kent hem vast wel: de mopperaar, de kankerpit, de zeur. Het is nooit goed. Er is altijd wel wat. Iedereen is lekker bezig en voilà: Daar is de criticus weer met een ongezouten lijst van misstanden.

Toegegeven de criticus ligt me na aan het hart, staat dichter bij m'n eigen karakter dan de andere types, die ik wellicht een andere keer zal bespreken. Zie de volgende matrix met twee assen:

  1. Wel of geen hart voor de zaak
  2. Wel of geen hart voor collegae
De vier resulteren types zijn:
  Géén hart voor collegae Wel hart voor collegae
Hart voor de zaak Criticus Voorbeeld
Géén hart voor de zaak Ambtenaar Socio
De criticus heeft hart voor de zaak. Hij heeft het beste voor maar het komt zo ongelukkig z'n strot uit. De volgende formule is aan hem voorbij gegaan:

E = K * A (Effect is kwaliteit maal acceptatie)

Door een tekort aan acceptatie sorteert de eventuele kwaliteit van z'n commentaar weinig effect. Daarom, voor de critici onder u, een tip om de acceptatie graad te verhogen.

Sla eens een positieve toon aan.

Het stelt niks voor. Beschouw het als slechts een positieve verpakking. De kwaliteit en inhoud van de boodschap blijft hetzelfde. Het is slechts de toon die verandert. Uw collegae horen liever iets over een positieve toekomst dan over een negatief verleden. Dus liever mogelijke oplossingen in plaats van gemaakte fouten. De acceptatie graad gaat omhoog en daarmee het effect.

Zeg niet Maar sla de volgende toon aan
Welke tamme idioot heeft hier voor het laatst in oktober 1999 een back-up getrokken? Door dit soort amateurisme gaat er nu meer dan een half jaar werk verloren. Wat zou het toch fantastisch zijn om altijd om een recente back-up te hebben. Zelfs bij een totale computerstoring is er dan nog geen vuiltje aan de lucht.
Dit is nu al de 3e keer dat ik deze fout bij het testen eruit moet halen. Gebeurt er eigenlijk wel wat met m'n commentaar, of zit ik hier voor de kat z'n viool te testen? O wat een intens geluk zou mijn hart vullen als de punten die ik meld bij de volgende testronde opgelost zouden zijn. Dat zou me werkelijk het gevoel geven dat ik zinvol bezig ben.
Met programmeurs is niet te werken. Het is een apart volk. Sociaal gehandicapten zijn het, waar niet normaal mee te communiceren valt. Het is een hele uitdaging om met de uiteenlopende karakters van verschillende disciplines, zoals programmeurs, een project tot een goed einde te brengen.
Tot de volgende week!
Henk Jan Nootenboom