Balans

In m'n eigen oude magnetron past net een groot bord. Dat oude kleine dingetje kan ik onder mijn arm meenemen naar feestelijke vreetpartijen. Hmm, nu sta ik met een enorme doos naast m'n fiets. Zijn magnetrons de afgelopen jaren vreselijk gegroeid of zo? Welke tamme idioot had dit gevaarte op een bagagedragertje gedacht? Na de oorlog niet meer buiten geweest zeker? Hmm, die idioot moet ik zelf geweest zijn, niet gehinderd door enige kennis.

Tja, wat nu. Daar sta ik dan, met logistieke planning als specialisatie. Lekker bezig, wat een blonde actie. Rob Dernee biedt aan om transport te regelen, maar dat sla ik eigenwijs af. In China heb ik complete inboedels op een fietst langs zien komen. Één magnetronnetje moet mij dan ook wel lukken. Het is een fraaie puzzel. De bagagedrager lijkt te klein. De magnetron zou er zo af rollen. Op zadel en stuur dan maar? Ook niet echt prettig, maar ja ik moet toch wat. Hup erop, lopen maar en gang is alles.

De fiets stuurt nu niet meer. Bij elke bocht moet ik het hele gevaarte in een nieuwe richting slepen. Op de rechte stukken hou ik met één hand de fiets vast en met de ander de magnetron in evenwicht. Inmiddels ben ik twee straten gevorderd en doodop. Het zweet loopt me langs de oren. Een zware hindernis ligt voor me: een tunneltje van de derde categorie. Omlaag zal nog wel gaan. Met m'n linkerhand kan ik nog net bij de rem. Maar hoe krijg ik dit hele zootje weer omhoog? Al m'n handen heb ik al nodig voor het evenwicht. Duwen wordt moeilijk. Tja, gang is alles en een probleem is pas een probleem als het zich werkelijk voordoet. Hoppa, gaan! Naar beneden gaat goed en de weg terug omhoog valt me mee.

Het is nog zo'n kilometer naar huis. Hoogste tijd voor een revaluatie en een nieuwe strategie. Bovenaan de tunnel hou ik even een contemplatiepauze.

Het liefst zou ik de rest van het traject fietsen, met de doos achterop. Maar, met de magnetron op de bagagedrager kiepert het geheel achterover. Wat is wijsheid? Ik parkeer het geheel tegen een paaltje. Zou de doos op z'n zijkantje wel passen? Gaat er dan van binnen iets mis? Geen idee, gewoon proberen maar en zowaar: het past! De fiets heeft nu wel de neiging om achterover te slaan, maar mijn eigen gewicht op het zadel mag dat geen probleem meer zijn.

De fiets houd het. Met m'n linkerhand kan ik net sturen en remmen. Met m'n rechter hou ik achter me de magnetron in evenwicht. Het is balansoefening waar m'n Tai Chi leraar jaloers op zou zijn. Nu nog gang is alles. Moeizaam kom ik op gang. Het gaat langzaam, maar gestaag. Er komen enkele kruisingen. Die blijken gelukkig vrij van verkeer.

Enkele minuten later volgt de finale: afstappen voor gevorderden. Afstappen lukt niet. Met één hand probeer ik de magnetron achter mij op de grond te zetten. Het lukt, al is de doos licht beschadigd.

Thuis vier ik met een koele blondschuimende deze geslaagde transportactie. Het is zeker niet voor herhaling vatbaar, maar mooi om op terug te kijken: 't is niets met een magnetron op de fiets.

Tot de volgende week!
Henk Jan Nootenboom